Pigafetta
en/nl

Antonio Pigafetta, kroniekschrijver aan boord van Maggellan’s reis, zag wonderen in de nieuwe wereld. Met verbazing en fascinatie las ik als tiener zijn verslag, gebundeld in twee grote rode boeken, vol met reuzen, kannibalen, en chimerae. Laatst kwam ik vergelijkbare voorbeelden tegen in Tristes Tropique van Claude Lévi-Strauss. Columbus verwarde drie zogende lamantijnen met zeemeerminnen. De drie zeemeerminnen hiefen hun lichaam boven het wateroppervlak en, hoewel ze niet zo mooi waren als vaak afgebeeld, waren hun ronde gezichten duidelijk menselijk, schreef Columbus. Ook werd in deze tijd de katoenboom als schaapsboom beschreven en getekend, met wollige schapen als vruchten, klaar om geschoren te worden. Het was een gebrek aan smaak, zegt Lévi-Strauss, de mensen hadden geen gevoel voor de harmonieuze samenhang van het universum. Maar een ontdekkingsreiziger met gevoel voor harmonie was nooit in staat geweest om de platypus of tapir waar te nemen, die ons zelfs nu nog als chimerae voorkomen. Zo dacht ik vroeger, pienter kind dat ik was, zeker te weten dat formule-1-wagens alleen op posters bestonden, Einstein was een cartoonkarakter, en het was zeker een sprookje dat de maan, zo klein en zo ver weg, de zeeën en oceanen van deze wereld kan optillen en weer laten vallen.

© 2009–2023, Martijn Wallage